از انجمن رواندرمانی ایران تا انجمن رواندرمانی ایران: فرایند سوگ و انتخابهای پیش رو

در این نوشته در نظر است، به بهانه موضوع انجمن رواندرمانی ایران، مروری بر چند مفهوم روانشناختی بعمل آید: نگرانی کارساز یا نگرانی دردسرساز، مراحل سوگ کوبلر راس و نیز تامل بسیار سریعی بر مهارتهای حل مساله و تصمیم گیری.

این روزها، خیل عظیمی از چالش­های رشته و حرفه مطرح می شود. مطرح شدن این مشکلات، به ویژه موارد خارج از وظایف  سازمان نظام روانشناسی و مشاوره و مطرح شدن پشت سر آنها، بدون فرصت ارایه راهکارهای عملی باعث می شود که افراد بعد از خروج از کمپین­ها، نگرانی­های فزاینده ای را تجربه کنند که در درمان شناختی اختلالات اضطرابی به آن نگرانی دردسرساز گفته می شود.

برای اینکه نگرانی از نوع کارساز باشد علاوه بر سایر ویژگی­ها، لازم است در هر لحظه فقط به یک نگرانی تمرکز شود. در انتخاب نگرانی، بهتر است مهمترین نگرانی را انتخاب کنیم. در واقع در میان چالشهای پیش روی سازمان و حرفه، موضوع انجمن رواندرمانی ایران از اولویت بالایی برخوردار نیست ولی مباحث انجام شده در فضای مجازی اهمیت روانی بالایی برای آن ایجاد کرده است.

روزی، یعنی ۱۰ دیماه ۹۳ با تلاش ارزنده موسسانی، انجمنی با عنوان رواندرمانی ایران در کمیسیون انجمن های علمی وزارت علوم تصویب شد، در همان کمیسیون، به تاریخ ۲۵ فروردین ۹۴ نام انجمن به انجمن مطالعات رواندرمانی تغییر یافت و مراتب طی نامه مورخ ۲۰ اردیبهشت ماه ۹۴ توسط دبیر کمیسیون انجمن های علمی به معاون پژوهشی وزارت علوم جهت کسب تکلیف ارسال و ایشان به تاریخ ۱۸ خردادماه ۹۴ از وزیر درخواست اعلام نظر نمودند و وزیر علوم به تاریخ ۲۱ خردادماه ۹۴ با پی نوشتی که داشتند تغییر نام انجمن را مورد تایید قرار دادند. دبیر کمیسیون انجمن های علمی طی نامه ای به تاریخ ۱۸ مرداد ماه ۹۴ به نماینده هیات موسس انجمن اعلام کرد که «... تا تعیین تکلیف نهایی در جلسه کمیسیون های مرتبط وزارتین علوم، تحقیقات و فناوری و بهداشت، درمان و آموزش پزشکی از انجام هر گونه فعالیت به عنوان انجمن مذکور خودداری به عمل آید» و در نهایت با تصویب تاسیس انجمن رواندرمانی ایران در وزارت بهداشت، آخرین احتمال احیای انجمن رواندرمانی ایران (مصوب وزارت علوم) منتفی شد و  متاسفانه پایان حیات آن که قبلا اعلام شده بود تصریح شد. این امر برای موسسان و علاقمندان انجمن یک سوگ است و  مطابق مراحل سوگ که توسط کوبلر راس مطرح شده است، افراد در سوگ، پنج مرحله ۱- شوک و انکار، ۲- خشم، ۳- چانه زنی، ۴- افسردگی و ۵- پذیرش را طی می کنند. شاید بتوان گفت که برخی از موسسان این انجمن و طرفداران آنها هنوز به مرحله پذیرش نرسیده اند و در فضای مجازی دو مرحله خشم و چانه زنی بیشتر مشهود است. آنها بر سر دو راهی هستند: ۱- پذیرفتن پایان حیات انجمن که البته به طور قابل درکی خیلی سخت است و ۲- قائل شدن تداوم حیات برای آن.

 برای آندسته از طرفداران این انجمن که هنوز به مرحله پذیرش نرسیده اند بر اساس فنون رفتار درمانی شناختی، شاید جمع آوری اطلاعات به ویژه استفاده از منابع اطلاعاتی دیگر مناسب تر باشد که به نظر می رسد در این خصوص، پرسیدن مستقیم مساله از کمیسیون انجمن های علمی وزارت علوم راهگشا باشد.

در صورت رسیدن به مرحله پذیرش، دو راهی دیگری پیش رو است و آن اینکه، با انجمن رواندرمانی مصوب وزارت بهداشت که موسسان آن روانپزشکان هستند و انتخابات هیات مدیره آن آخر تیرماه ۹۵ برگزار می شود و در آن روانشناسان بالینی و سلامت نیز می توانند عضو شوند چه باید کرد؟ دو گزینه متصور است: ۱- مشارکت در انتخابات انجمن و ۲- تحریم انتخابات انجمن.

پاسخ سئوال اخیر را لازم است چهره های سرشناس رواندرمانی کشور، اعضای محترم کمیسیون های تخصصی روانشناسی بالینی و روانشناسی سلامت سازمان نظام و انجمن های علمی مرتبط در تعامل با هم و البته با استفاده از تکنیک سود و زیان پاسخ دهند.

یادمان باشد که موضوع، صحبت از یک انجمن صرفا علمی است و در هر صورت، اختیارات روانشناسان و مشاوران را تنها و تنها سازمان نظام روانشناسی و مشاوره تعیین می کند، نه هیچ انجمن و وزارتی.

حمید پورشریفی/ ۶ تیرماه ۱۳۹۵

لطفا اگر:

-         اگر این نوشته را سودمند یافتید آن را به دیگر اعضای حرفه ارسال کنید.

-         اگر عضو کانال نیستید و علاقمند عضویت در آن هستید روی لینک زیر کلیک نموده و گزینه join را انتخاب نمایید.

@DrPoursharifi