متخصصان آموزش دهنده به عموم

خانم شادی شمس راد
0 18803

شقایق جلالی

کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی

RSS
متخصصان آموزش دهنده به عموم
در جلسه درمان، پیش‌بینی کردن بهتر است یا حی و حاضر بودن؟
Anonym
/ دسته بندی ها: موج سوم رفتار درمانی

در جلسه درمان، پیش‌بینی کردن بهتر است یا حی و حاضر بودن؟


جسیکا دور
ترجمه و تلخیص: علی فیضی
این متن به سفارش مرکز خدمات روان‌شناسی و  مشاوره زندگی ترجمه شده است.

دارا وستروپ آموزگار برجسته ACT می‌گوید که وقت گذاشتن برای تفکر در مورد جلسات پیش ‌رو واقعاً می‌تواند به ما کمک کند که باقدرت بیشتری به درمان بپردازیم، اما این تفکر پیش از جلسه به نیت بی‌عیب و اشکال بودن در جلسه نیست بلکه با این هدف انجام می‌شود که برای آنچه در اتاق درمان با درمان‌جو اتفاق می‌افتد حی و حاضر باشیم.
در ACT یکی از کارهای نامطلوب این است که درمانگر متن یا پروتکلی تدوین کند که به‌طور بالقوه هر چیزی را که قرار است در جلسه اتفاق بیفتد درون خود دارد. درمانگر به‌عوض چنین کاری بایستی که مهارت و دانش خود را درباره اصول و اهداف ACT زیاد‌تر کند تا بداند که درمان‌جو بر اساس فرایندهای اصلی بالینی در کجا ایستاده است. او همچنین بهتر است یاد بگیرد که چطور قابلیت‌های اصلی درمانی را ارائه و درباره آن‌ها صحبت کند. در این صورت او می‌تواند مطمئن باشد که حاضر و آماده بودن در جلسه کمک‌حال قدرتمند او خواهد بود.
اگر بخواهیم مثالی برای وابستگی نا منعطف به پروتکل بیان کنیم این‌طور خواهد بود:
درمانگران ACT تأکید زیادی روی استفاده از استعاره دارند تا به درمان‌جو کمک کنند ارتباط مؤثری با ارزش‌هایش برقرار کند و برای تعهد واقعی و آگاهانه به تغییر انگیزه پیدا کند؛ اما برخی اوقات ما به‌جای تمرکز روی اصول رفتاری در مورد استفاده از تکنیک‌ها و استعاره‌ها سردرگم می‌شویم (آیا باید این تکنیک را الآن انجام بدهم؟ چقدر باید روی هر تکنیک وقت بگذارم؟ و نظیر این‌ها). اگر به‌طور مداوم به دنبال این باشید که در آخرین پروتکل ACT کدام استعاره را کی باید انجام داد یا یک فهرست ذهنی برای خود درست کنید که به ترتیب کدام استعاره‌ها را باید ارائه کنید بایستی گفت که وقت آن رسیده دست از این کارها بردارید و به سمت رویکردی فرایند محور بروید.
همین‌که به نظرتان رسید درمان‌جو به‌روشنی می‌فهمد اجتناب تجربه‌ای چه عملکردی در زندگی او دارد، ممکن است از خود بپرسید که آیا وقت کاوش بیشتر درباره مشکلاتی که کنترل نابجا ایجاد می‌کند رسیده یا نه؛ یا اینکه ممکن است از خود بپرسید بهترین راه برای ارائه ایده کنترل به‌عنوان مشکل چیست؟ جواب به این سؤالات تعیین می‌کند که کدام تمرینات و استعاره‌ها می‌تواند به بهترین شکل این اصل را برای درمان‌جو روشن کند. سؤال دوم مستلزم دقت به این است که در جلسه درمان با یک درمان‌جوی خاص چه اتفاقی واقعاً می‌افتد. توانمندی پیشرفت با پروتکل مشخص نمی‌شود بلکه با ارزیابی این نکته مشخص می‌شود که درمان‌جو بر اساس فرایند کلی درمان در کجا ایستاده است. به‌عبارت‌دیگر این ارزیابی مستلزم دقت مداوم به این نکته است که درمان‌جو بر اساس توانایی‌های رفتاری آماج در ACT (همان شش فرایند اصلی انعطاف‌پذیری روان‌شناختی) کجا ایستاده است. مثلاً شما تشخیص می‌دهید که الآن پرداختن به ارزش‌ها است و درمان‌جوی شما ناگهان افشا می‌کند که هنوز با این فکر که دلیل علت‌ است آمیختگی دارد. درصورتی‌که درمان‌جو اطلاعاتی مغایر با طرح و برنامه شما برای پیشرفت دارد ادامه دادن آن طرح به لحاظ بالینی سودمند نخواهد بود.
البته منظور ما این نیست که طرح‌ریزی برای جلسات مهم نیست. کار درمان این‌گونه آغاز می‌شود: درمان‌جو چه تصوری از مشکلات خود دارد و این تصور از دید ACT چگونه دوباره چهارچوب‌دهی می‌شود. این فرایند شامل ارزیابی توانایی‌های درمان‌جو بر اساس شش فرایند اصلی است تا نحوه تصور او از مشکلاتش به چهارچوب ACT ترجمه شود. در ACT ضابطه‌بندی مورد مهم است چون به درمانگر کمک می‌کند تا بر فرایندها به‌عنوان اولین مرحله در فرایند درمان تمرکز کند.
بعضی‌اوقات ما آن‌قدری روی آنچه الآن اتفاق می‌افتد تمرکز می‌کنیم که گسلیدن از این تمرکز و دقت به تصویر بزرگ‌تر سخت می‌شود: درمان به‌طورکلی چطور پیش‌ می‌رود؟ وستروپ پیشنهاد می‌کند یک ‌راه خوب برای نگه‌داشتن چشم‌انداز کلی این است که از خود بپرسید: درمان‌جوی من کجا گیرکرده؟ و کدام ایده ACT اگر به کار بسته شود برای این درمان‌جو اثرگذار خواهد بود؟
دقت زیاد به این نکته که شما و درمان‌جوی شما بر اساس اهداف ACT کجا هستید اهمیت زیادی دارد. با این دقت و توجه می‌توانید تعیین کنید که قدم مطلوب بعدی چیست. همین‌که به این سؤال پاسخ داده شد می‌توانید بسنجید که کدام استعاره یا تمرین تجربی برای جلسه بعد مفید خواهد بود.
درنهایت وستروپ کار بر روی خلاصه جلسه زیر را به منظور آمادگی برای جلسه بعد پیشنهاد می‌کند:
1. مفهوم‌پردازی مورد: درمان‌جو مکل خودش را چطور می‌بیند؟ چطور می‌توانید این تصور را به چهارچوب ACT برده و ترجمه کنید؟ کدام توانایی‌های اصلی ACT برای این درمان‌جو کلیدی است؟
2. شما کجا هستید؟ تاکنون روی کدام فرایند‌های ACT به‌روشنی کارکرده‌اید؟ درمان‌جو بر اساس آن فرایندها کجا است؟ درمان‌جو مشکل خود را چگونه می‌بیند؟ آیا عاقلانه است که به جلو بروید یا روی همین فرایندی که الآن دارید کار می‌کنید باید بمانید و کارکنید؟
3. وقتی پیش می‌روید برای افزایش توانایی درمان‌جو در فرایند خاصی که هدف خواهید گرفت از کدام استعاره‌ها استفاده می‌کنید؟
4. برای تکلیف خانگی کدام تمرین‌های تجربی را تجویز می‌کنید؟ (دو تمرین)
5. تمرین‌ها را انجام بدهید.
6. در زمان حال باشید.

منبع:
HTTPS://WWW.NEWHARBINGER.COM

حقوق معنوی محفوظ و ذکر منبع با کتاب شناسی زیر بلامانع است:
دور، جسیکا. (1394). در جلسه درمان، پیش‌بینی کردن بهتر است یا حی و حاضر بودن؟ علی فیضی (مترجم). برگرفته در روز؟؟ سال ؟؟ از سایت مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره زندگی HTTP://WWW.MRMZ.IR
مطلب قبلی فعال‌سازی رفتاری: رویکردی مبتنی بر ارزش برای تغییر رفتار
مطلب بعدی درمان‌جو = درمانگر: برابری در رابطه درمانی
چاپ
3912 به این مطلب امتیاز دهید:
4/0

لطفا برای ارسال نظر وارد سایت شوید یا ثبت نام نمایید

x
پیوستن به دریافت کنندگان پیامک های مرکز

  

قابل توجه علاقمندان دریافت اخبار کارگاه های تخصصی 

جهت دریافت اخبار و کارگاه های مرکز مشاوره زندگی به آدرس زیر مراجعه نمایید.

لینک سامانه پیامکی اخبار و کارگاه های مرکز مشاوره زندگی

 

 

 

قابل توجه علاقمندان دریافت اخبار کارگاه های ویژه عموم

جهت دریافت اخبار کلاس های مرکز مشاوره زندگی به آدرس زیر مراجعه نمایید.

لینک سامانه پیامکی اخبار کلاس های مرکز مشاوره زندگی