پارادوکس پذیرش و تغییر
تغییر رفتار
سلامتی وقتی به بهترین شکل اتفاق می‌افتد که بر مینای شفقت به خود باشد.
دکتر جیسون
لیلیس
مترجم: علی
فیضی
این متن به
سفارش مرکز خدمات روانشناختی و مشاوره زندگی ترجمه‌شده است.
من باور دارم
که تغییر رفتار سلامتی طولانی‌مدت وقتی به بهترین شکل اتفاق می‌افتد که بر مبنای
شفقت به خود و پذیرش خود باشد. وقتی در مورد مدیریت وزن صحبت می‌کنم همیشه با این سؤال
به شکل‌های گوناگون روبه روی می‌شوم: اگر به مردم یاد بدهیم که خود را بپذیرند، پس
چرا باید بخواهند که تغییر کنند؟ این سؤال ماحصل یک نتیجه‌گیری منطقی اما گمراه‌کننده
است؛ پس بیایید تا درباره پذیرش و تغییر صحبت کنیم.
پذیرش از
دیدگاه من به معنای این است که با خود به‌عنوان موجودی معتبر و کامل رفتار کنید.
خود را همان‌طور که هست ببینید و تائید کنید که ارزشمندید و می‌توانید چیزهایی را
مهم می‌دانید در زندگی خود دنبال کنید. این دیدگاه در اصل درآمیخته با شفقت به خود
است. نقطه تمرکز مخصوصاً روی پذیرش افکار، خاطرات، احساسات و حس‌های بدنی خود است.
این تجربه‌ها تا حد زیادی خارج از کنترل هستند. آن‌ها محصول تاریخچه زندگی و نیز
بافتار کنونی زندگی ما (هر چه که الآن دوروبر ما اتفاق می‌افتد) هستند. اگر وقتی‌که
فکر و احساسی دارید بگویید که حضور این فکر و احساس مشکلی ندارد آن‌وقت به مقام
پذیرش خود رسیده‌اید.
جالب است که به‌طور
متناقضی این پذیرش خود جایگاه بسیار مناسب و نیروبخشی برای شروع تغییرات رفتاری است.
همه ارزش‌هایی
اساسی نظیر مراقبت از افراد محبوب زندگی خود و مراقبت از آن‌ها، یادگیری و رشد،
انجام فعالیت‌های خوشایند و مفید و نظیر این‌ها هستیم. اغلب مواقع آنچه مانع راه
ما برای پیروی از چنان ارزش‌هایی می‌شود افکار، احساسات، خاطرات و حس‌های بدنی
نامطلوب یا دشوار است. مثلاً جستجوی صمیمیت برای ما مشکل می‌شود چون قبلاً آسیب
خورده‌ایم، درد آن را آسیب را به یاد می‌آوریم و در مورد آسیب دیدن در آینده مضطرب
می‌شویم. جستجوی صمیمت با یک فرد به معنای گشوده بودن نسبت به آن درد است؛ به این
معناست که حتی اگر آسیب‌های گذشته را به یاد بیاوریم و در مورد آینده مضطرب بشویم
همچنان بتوانیم علی‌رغم ترسی که داریم به‌سوی صمیمیت پیش برویم. این کار اقدامی
شجاعانه و محتاج پذیرش است. پذیرش این‌که آنچه احساس می‌کنید معتبر است و نیازی به
تغییر یافتن قبل از حرکت مسیر ارزشمند مثلاً صمیمیت نیست؛ پس موضع پذیرش نسبت به
هرچه درون شما اتفاق می‌افتد آن چیزی است که شما به سمت تغییر قدرتمند رفتارتان می‌برد.
در مورد سبک
زندگی سالم چطور؟ خوب برای جستجوی یک سبک زندگی سالم شما نیازمند ایجاد فضایی برای
مقداری خستگی (به خاطر فعالیت)، احساس محرومیت (وقتی در برابر تمام هوس‌های غذا
خوردن تسلیم نمی‌شویم) و لشکری از افکار نامفید (اغلب دلایلی در مورد این‌که چرا
نمی‌توانیم یا نباید کاری سالم انجام بدهیم چون ...همیشه فردایی هست/یک‌شب که هزار
شب نمی‌شود/هیچ نمی‌توانم وزنم را متناسب نگه‌دارم) یا شاید استرس و غصه (که احتمالاً
قبلاً از غذا استفاده می‌کردیم تا این احساسات را آرام کنیم) است. همه این موارد
علوفه پذیرش هستند. پذیرش به معنای اشکالی ندارد گفتن به آنچه فکر یا احساس می‌کنید
است تا بتوانید رفتار خود را به‌صورت قدرتمند و مهمی تغییر بدهید.
اگر بگویید که
نه احساسات و افکار مشکل دارند و باید از بین بروند خود بگویید آن‌وقت بلافاصله از
حرکت در مسیر ارزشمند زندگی خود دست برمی‌دارید. شما الآن این موضع را دارید که
اول باید افکار و احساسات شما اصلاح بشوند و بعد کاری مهم برای خود انجام بدهید.
ما اغلب این موضع را می‌گیریم و این موضع‌گیری به‌طور مکرر توانایی ما برای انجام
دادن کارهای ارزشمند و مهم و همین‌طور ایجاد معنا و نشاط در زندگی را محدود می‌کند.
گفتن نه به آنچه درون ما اتفاق می‌افتد یک موضع دور از شفقت است، این موضع به این
معنا است که چیزی درون شما شکسته است یا معتبر نیست و
باید تعمیر شود تا شما زندگی را طوری که می‌خواهید ادامه بدهید.
پس راه سلامتی
اینطور آغاز می‌شود کهبه درون خود نگاه می‌کنید
و می‌گویید من "می‌پذیرم". با
انجام چنین کاری می‌توانید به رفتار خود نگاه کنید و بگویید: من "تغییر
می‌کنم".
حقوق معنوی محفوظ و ذکر منبع با کتاب‌شناسی زیر بلامانع
است:
لیلیس، جیسون.
(1394). پارادوکس پذیرش و تغییر. علی فیضی (مترجم). برگرفته در روز؟؟ سال؟؟ از سایت
مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره زندگی HTTP://WWW.MRMZ.IR