سه حقیقت شگفت انگیز درباره روان‌درمانی که شما و دکترتان باید بدانید

دکتر داریل چاو

مترجمین
عاطفه محمدصادق
علی فیضی

این متن به سفارش مرکز خدمات روانشناسی و مشاورۀ زندگی ترجمه شده است

این مقاله برای کسانی است که به کمک گرفتن فکر می کنند. شاید سردرگم باشید، مطمئن نیستید پیش چه کسی باید بروید و در جستجوی چه چیزی باید باشید. یا شاید قبل از اینکه بخواهید برای مشکلات هیجانی خود دارو مصرف کنید بخواهید شانس خود را برای روان درمانی/مشاوره امتحان کنید.

در این مقاله مواردی که لازم است بدانید آورده شده است.

اثربخشی روان درمانی

بر اساس بیش از 50 سال یافته های پژوهش های روان درمانی، میانگین افراد درمان شده از 80 درصد افرادی که درمان نگرفته اند بهتر است(میلر،هابل،چاو و سیدل، 2013؛ومپولد و ایمل،2015). این میزان معادل اندازه اثری ( مقدار تغییر) یه اندازۀ 0.8 است که اثر قابل توجهی به حساب می آید.

در پزشکی مبتنی بر شواهد تعداد افراد نیازمند درمان (The number needed to treat (NNT)) به تعداد بیمارانی اشاره دارد که شما نیازمند درمان آنها هستید تا از یک نتیجۀ بد اضافی پیشگیری کنید. مثلاً اگر دارو یا روشی که به کار می‌برید دارای NNT مساوی 5 باشد یعنی مجبورید پنج نفر را با دارو یا آن روش درمان کنید تا از یک نتیجۀ بد اضافی پیشگیری کنید؛ به عبارت دیگر یعنی بایستی 5 نفر را درمان کنید تا در مقایسه با گروه کنترل، حداقل یکی از آنها به نتایج مثبت دست بیاید. برای درک بهتر، NNT های زیر برای درمان های مختلف آورده شده است (توجه: اعداد کوچکتر نشانه اثربخشی بیشتر درمان است).

حقیقت شگفت انگیز شماره 1: روان درمانی نسبت به بیشتر درمان های پزشکی اثربخشی بیشتر و عوارض جانبی کمتری دارد.

روان درمانی نشان می دهد که استفاده از داروها، مشاوره با پزشکان، طول مدت اقامت در بیمارستان و هزینه های مراقبت سلامت عمومی را 60 تا 90 درصد کاهش می دهد(چیلز،لامبرت و هچ،1999؛ کرفت، پاچنر،لامبرت و کردی،2006 ).

اخیرا، یافته های یک مطالعه درباره بیش از 22000 مراجع در یک دوره 5 ساله،  نشان می دهد روان درمانی سرپایی، کاهش زیادی در تعداد روزهای ناتوانی شغلی(14.8%)، تعداد روزهای بیمارستان(27.4%) و هزینه های بستری(21.5%) دارد. با توجه به اثرات بلند مدت، پژوهشگران دریافتند که سال بعد از درمان، تعداد روزهای ناتوانی شغلی کمتر شده بود(23.8%) (آلتمن و همکاران، 2016).

از نقطه نظر سرمایه گذاری، برای هر دلار صرف شده در مراقبت، دو تا سه دلار بر می گردد! و برای هر دلار صرف شده در مراقبت، سه تا 5 برابر فواید سلامت بر می گردد(چیسلوم و همکاران، 2016). پیدا کردن چنین بازدهی با چندین اثر جانبی، برای دیگر حوزه های سلامتی سخت است.

الان تعجب کردید؟

جان کلام: وقتی درمان روانشناختی با روشی انجام شود که برای فرد متقاعد کننده است و توسط کسی انجام شود که در آن حوزه خاص متخصص است. (مثل افسردگی، اضطراب، تروما، مشکلات ارتباطی، شکایت های روان تنی).، درمانی موثر است

چرا برای روان درمانگر مهم است که بر نتایج نظارت داشته باشد؟

با توجه به شواهد فراوان در حوزه ما، یکی از بزرگترین رسوایی‌های روان درمانی، این است که درمانجو پایان درمان را قبل از تجربه کردن فواید آن، به پایان می‌رساند. متخصصین بالینی معمولا نتایجی قدرتمند با مراجعانی نشان می‌دهند که در فرایند مشارکت می‌کنند  اما تعداد زیادی از درمان ها ادامه پیدا نمی کند.

حقیقت شگفت انگیز شماره 2: میانگین درمانگر در نرخ خروج مراجع از درمان به طور متوسط 47% است

یک روش سریع برای حل این موضوع این است که به طور مرتب از درمانجو بازخورد گرفته شود.  این کار با استفاده از اندازه گیری های مختصر که پیشرفت و سطح مشارکت هر مراجع در هر جلسه را اندازه می گیرد انجام می شود.پژوهشگران با ارزیابی بیش از دوجین کارآزمایی بالینی کنترل‌شده که شامل بیش از 10000 مصرف کننده مختلف است دریافتند که انجام نظارت نتیجه منظم(ROM) در کار بالینی، نرخ خروج از درمان را تا نصف کاهش می دهد. به علاوه درمان همراه با ROM «اندازه اثر» درمان را در مقایسه با عدم نظارت منظم و بازخورد گرفتن پیشرفت از درمانجو، دوبرابر می کند.گذشته از این، شواهد نشان می دهد که درمانگران موثرتر به نظر می‌رسد قادرند فراتر از یک ابزار اندازه گیری، از بازخورد استفاده کنند (چو و همکاران، 2015؛ میلر، هابل، چو و سیدال، 2015).

نتایج من (داریل چو): نزدیک به یک دهه، درباره اثربخشی کارم اطلاعات جمع می کردم. نتایج من نشان داد که در مقایسه با میانگین درمانگران، 65%بیشتر به بهبود قابل اعتماد مراجعانم دست یافته‌ام (71% در مقایسه با 43%) و نرخ خروج از درمان من حدود 72% کمتر از بقیه بود(13% درمقایسه با 47%). به علاوه، بر خلاف باور عموم که تغییرات معنادار زمان زیادی طول می کشد، یافته های من نشان داد که تجربه بهبود قابل اعتماد درمانجوی من بین جلسه سوم و چهارم  اتفاق افتاده است و بنابراین به احتمال زیاد در جلسات بعدی منفعت را تجربه می کنند.

راهنمایی های سریع

1.قبل از اینکه وارد درمان شوید از درمانگر/مشاور خود بپرسید: آیا در کارتان به طور مرتب نتایج مراجع را نظارت می کنید؟

در عین حال که کاربست یک رویکرد مبتنی بر شواهد ضروری است اما به همان اندازه هم مهم است که رواندرمانگر از یک رویکرد مبتنی بر کاربست در حوزه روان درمانی استفاده کند. شما می خواهید درمانگری داشته باشید که شواهد خودش را گردآوری کرده باشد نه اینکه صرفا بر اساس شواهد قرض گرفته شده از تلاش‌های بالینی بدون تمرین بالینی واقعی ادعای اثربخشی کند.

2. درمانگر مهم است نه نوع درمان

بر خلاف باور عموم، تغییرات در نتایج به دلیل تفاوت بین درمانگر 5 تا 9 بار بیشتر از تفاوت در روش درمان است. به عبارت دیگر این نوعِ روش درمان(شناختی رفتاری، روان تحلیلی و غیره) نیست که درمانگر باید برای نتایج خوب به شدت به آن پایبند باشد. در عوض، مطالعات مکرر و فراتحلیل ها نشان می دهند که نتایج خوب به این بر میگردد که درمانگر چه کسی است (وامپولد، ایمل، 2015) و چطور سطح عملکرد تخصصی خود را ارتقا می دهد(چاو و همکاران، 2015). به عبارت دیگر، اجازه ندهید کسی به صرف اینکه بر اساس رویکردهای مبتنی بر شواهد کار می کند شما را متقاعد کند که موثر است. مشک آن است که خود ببوید نه آنکه عطار بگوید؛ پس «بپرسید شواهدت را به من نشان بده».

حقیقت شگفت انگیز شماره 3: سن، جنسیت، تشخیص و سابقه درمانی مراجع، نتایج را پیش بینی نمی‌کند.

این حقیقت شاید خیلی تعجب آور نباشد. اما ما نباید وضوح را با پیش پا افتادگی اشتباه بگیریم. تجربۀ درمانگر، رشته تخصصی و نوع روش درمانی، نتایج را پیش بینی نمی کند. تنها عاملی که برای بهبود نتایج در کنترل درمانگر است انجام تمرین عامدانه مستمر است (اریکسون و همکاران، 1993؛ چاو و همکاران، 2015).

3. اگر شما پزشک عمومی (یا ارجاع دهنده) هستید، از روان‌درمانگری که با او همکاری می‌کنید بازخورد مختصری از نتایج متمرکز بر مراجع بخواهید.

من میدانم اکثر پزشکان عمومی به مراجعان خود اهمیت می دهند و ارزش به روز رسانی های مختصر را می‌دانند. آنها معمولا دوست دارند گزارش مختصری از پیشرفت منظم مراجع داشته باشند. من مصرانه از پزشکان عمومی درخواست می‌کنم ) از رواندرمانگرانی که با آنها همکاری می‌کنند بخواهند چند فرم نتیجه محور را بخواهند؛ این ابزارها نباید فقط نشانه‌ها را بسنجند بلکه بر اساس معیارهای عمومی بهزیستی بیمار  (مثلا مقیاس درجه بندی نتیجه، ارزیابی منظم نتیجه بالینی، پرسشنامه نتیجه-45 سوالی) سازمان یافته‌اند. به این ترتیب می توانیم برای مراجعانمان، به ویژه آنهایی که ترکیبی از مداخلات دارویی و روان درمانی را دریافت می کنند، مراقبت‌های منسجم‌تر و یکپارچه‌تری فراهم کنیم.

حقوق معنوی محفوظ و ذکر منبع با کتاب‌شناسی زیر بلامانع است:

چو، داریل. (1397). سه حقیقت شگفت انگیز درباره روان‌درمانی که شما و دکترتان باید بدانید. عاطفه محمد صادق (مترجم)، علی فیضی (مترجم). برگرفته در روز/ ماه/سال  از سایت مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره زندگی http://mrmz.ir/

منابع:

Miller, S. D., Hubble, M. A., Chow, D. L., & Seidel, J. A. (2013). The outcome of psychotherapy: Yesterday, today, and tomorrow.

Wampold, B. E., & Imel, Z. E. (2015). The great psychotherapy debate: The evidence for what makes psychotherapy work. Routledge.

Chiles, J. A., Lambert, M. J., & Hatch, A. L. (1999). The impact of psychological interventions on medical cost offset: A meta‐analytic review. Clinical Psychology: Science and Practice, 6(2), 204-220.

Kraft, S., Puschner, B., Lambert, M. J., & Kordy, H. (2006). Medical utilization and treatment outcome in mid-and long-term outpatient psychotherapy. Psychotherapy Research, 16(02), 241-249.

Altmann, U., Zimmermann, A., Kirchmann, H. A., Kramer, D., Fembacher, A., Bruckmayer, E., ... & Strauss, B. M. (2016). Outpatient Psychotherapy reduces health-care costs: a study of 22,294 insurants over 5 Years. Frontiers in psychiatry, 7, 98.

Chisholm, D., Sweeny, K., Sheehan, P., Rasmussen, B., Smit, F., Cuijpers, P., & Saxena, S. (2016). Scaling-up treatment of depression and anxiety: a global return on investment analysis. The Lancet Psychiatry, 3(5), 415-424.

Chow, D. L., Miller, S. D., Seidel, J. A., Kane, R. T., Thornton, J. A., & Andrews, W. P. (2015). The role of deliberate practice in the development of highly effective psychotherapists. Psychotherapy, 52(3), 337.

Miller, S. D., Hubble, M. A., Chow, D., & Seidel, J. (2015). Beyond measures and monitoring: Realizing the potential of feedback-informed treatment. Psychotherapy, 52(4), 449.