/ دسته بندی ها: مطالعه برای متخصصان, موج سوم رفتار درمانی

اگر می‌خواهید ACT را به خوبی به کار ببرید، حلال مسائل بودن را رها کنید

دکتر جسیکا بروشاک
مترجم: علی فیضی
این متن به سفارش مرکز خدمات روانشناسی و مشاورۀ زندگی ترجمه شده است
ما همه دچار این اشتباه شده‌ایم. درمانجویی با مشکلی پیش ما می‌آید و راه‌حل درست روبه‌روی آنها است و تنها کاری که باید انجام بدهند این است که چشمان خود را باز کنند و آن را ببینند؛ تنها کاری هم که ما به عنوان درمانگر لازم است انجام بدهیم این است که به جلو بیاییم و راه‌حل را در گوش او نجوا کنیم یا برنامه‌ای عالی طراحی شده برای حل معمای او ایجاد کنیم. به این شکل ما درون گرداب داستانی متمرکز بر راه‌حل کشیده می‌شویم که در آن ما درمانگران حلال مسائل هستیم و درمانجویان گم‌گشته و سردرگم هستند و این گونه با هم داستانی می‌سازیم که در عین این که گرفتارمان می‌کند هر دو طرف را از کار متمرکز بر فرایند دور می‌کند.
وقتی نمی‌توانیم الگوی آموزشی خوبی باشیم (از تمرکز بر تجربۀ درمانجو غافل می‌شویم و به دنبال حل مشکلات او هستیم) در واقع آینۀ دنیای بیرون از جلسۀ درمانجو و رویکرد او به زندگی می‌‌شویم. این اتفاق به دلایل گوناگونی ممکن است روی بدهد: شاید در محیطی ارزیابی‌مدار هستید و مجبورید راهی برای ادرۀ جلسۀ اول پیدا کنید و لاجرم کل جلسه را تحت تاثیر این سوال به پیش می‌برید که: »بگو مشکلت چیست؟»، شاید به تازگی با این رویکرد بافتارگرای کارکردی (ACT) آشنا شده‌اید و وقتی حس می‌کنید که گرفتار شده‌اید برایتان راحت‌تر است که از تکنیک‌های کاهش نشانه استفاده کنید؛ شاید با جمعیت دشواری کار می‌کنید و هنوز نمی‌دانید چطور کنترل جلسه و بافتاری که ایجاد می‌کنید را بر عهده بگیرید؛ یا شاید گمان می‌کنید که درمانگر موفقی نیستید و حتی نگرانید که درمانجویان خود را ناراحت کنید... پس لبخند می‌زنید و سر تکان می‌دهید و ناخواسته رفتارهای مشکل‌ساز درمانجو در داخل جلسه را تقویت می‌کنید. هر دلیلی که وجود داشته باشد خبر خوب این است که فارغ از هر داستان ترسناک یا غمگینی که ذهنتان می‌گوید یا فارغ از این که ضربان قلبتان چقدر شدید است اگر خوب توجه کنید کنترل آنچه در جلسه انجام می‌دهید را در دست دارید.
اغلب مواقع آن‌قدری روی فردی که مقابل ما نشسته تمرکز می‌کنیم که فرد دیگر حاضر در اتاق را از یاد می‌بریم: خودمان را فراموش می‌کنیم.
شاید به نظرتان احمقانه و ابتدایی بیاید اما درمانگران ACT هم گاه و بیگاه در الگوهای رفتاری (داخل جلسه) که دستور کار متمرکز بر راه‌حل، کاهش‌دهندۀ نشانه، تولیدکنندۀ محتوی خارج از جلسه را تقویت می‌کند گرفتار می‌شوند. منظورم این نیست که هیچوقت نباید دربارۀ چیزهایی که در زندگی روزمرۀ درمانجو رخ می‌دهد صحبت نکنیم یا برنامۀ عملی مطابق با ACT را هیچگاه نباید تدوین نکنیم؛ بلکه همانطور که به درمانجویان می‌آموزیم، خود هم بایستی به بافتار و کارکرد رفتارمان حساس باشیم تا اقداماتی که در جلسه انجام می‌دهیم با آنچه برای درمانجو در آموزش رویکرد بافتارگرای کارکردی بهترین است همراستا باشد نه این که به ما کمک کند از در از ناراحتی خود اجتناب کنیم. می‌گویم ما چون من نیز این اشتباه را انجام داده‌ام.
می‌دانم که اگر با تامل پیش نرفته و به بافتاری که در اتاق درمان ایجاد می‌کنیم توجه نکنیم فهمیدن محتوی ACT، یادگیری تمرین‌ها و استفاده از تمثیل‌ها کافی نخواهد بود و احتمال دارد که تجربه‌های شخصی خودمان ما را فریب داده و وارد گرداب دستورکار مشکل‌گشایی خواهد بکند.
پس دفعۀ بعد که در جلسه با درمانجویی هستید و خودتان را در حالتی یافتید که عقب نشسته‌اید، سر تکان می‌دهید و درگیر کاوش در جزئیات داستان درمانجو هستید یا به حل کردن مشکلات او اشتیاق دارید شما را تشویق می‌کنم از سرعتتان بکاهید و از خود بپرسید: این کاوش‌گری، این اشتیاق به حل مساله چه هدفی دارد؟ پاسخ این سوال احتمالا شما را شگفت‌زده خواهد کرد.
حقوق معنوی محفوظ و ذکر منبع با کتاب‌شناسی زیر بلامانع است:
بروشاک، جسیکا. (1396). اگر می‌خواهید ACT را به خوبی به کار ببرید، حلال مسائل بودن را رها کنید. علی فیضی (مترجم). برگرفته در روز /ماه / سال از سایت مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره زندگی http://mrmz.ir/

چاپ

10419 به این مطلب امتیاز دهید:

5/0

دیدگاه خود را درج فرمایید

نام:
پست الکترونیک:

دیدگاه:

افزودن دیدگاه

تمرین عامدانه

اگر می‌خواهید ACT را به خوبی به کار ببرید، حلال مسائل بودن را رها کنید

دیدگاه خود را درج فرمایید