متخصصان آموزش به روانشناسان و مشاوران

نویسندگان مقالۀ جنجال‌برانگیز «خبرگی در روان درمانی: هدفی دشوار»، در این مقاله به انتقاداتی که از آرای ایشان در مقالۀ مذکور شده است پاسخ می‌دهند و با واضح‌تر بیان کردن منظور خود، پیشنهاداتی برای بهبود تعریف خبرگی در رواندرمانی، پژوهش دربارۀ این مفهوم و دستیابی به آن ارایه می‌کنند.

نومیدی سازنده از جمله‌های فرایندهای اساسی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد جهت پرداختن به رفتارهای اجتنابی و مشکل‌ساز درمانجو است. در این مقاله پس از تعریف نومیدی سازنده، به سه مانع انجام دادن این فرایند و نحوۀ گذر از این موانع پرداخته می‌شود.

موثر بودن رواندرمانی هرچند به خوبی تثبیت شده است اما نتایج آن پنج دهه است که رو به بهبود نبوده است. تلاش‌هایی که از دهۀ نود میلادی برای شناسایی رویکردهای درمانی به صورت تجربی حمایت شده انجام شده این واقعیت را تغییر چندانی نداده است. جالب‌توجه‌تر آن که مطالعات نتوانسته‌اند نشان بدهند که آموزش تخصصی، نتایج رواندرمانگران را بهبود می‌دهد و حتی با گذشت زمان و کسب تجربۀ بیشتر، نتایجی که درمانگران  به دست می‌آورند به طور پیوسته‌ای رو به زوال می‌رود. هدف این مقاله روشن ساختن این است که یافته‌های مربوط به متون پژوهشی دربارۀ خبرگی و عملکرد فرد خبره چگونه مسیرهایی جدید به روی حوزۀ رواندرمانی می‌گشاید. یافته‌هایی که تاکنون به دست آمده‌اند به احتمالات نویی برای کمک به رواندرمانگران جهت بهبود کیفیت و نتیجۀ کارشان اشاره دارند.

در این مقاله استدلال می‌شود که روان‌درمانی تحلیلی کارکردی (FAP) می‌تواند برای درمان اختلال وسواسی جبری (OCD) مفید واقع شود. FAP یک رویکرد مبتنی بر تحلیل رفتاری برای رواندرمانی است که کوهلنبرگ و سای آن را ابداع کرده‌اند. این رویکرد از وقوع طبیعی رفتار آماج بالینی (رآب) در رابطه درمانجو-درمانگر برای کسب و تقویت تغییر درمانی استفاده می‌کنند. منتخبی از گفتگوهای درمانجو-درمانگر که مشتمل بر دو درمانجوی مبتلا به OCD است مورد بحث قرار می‌گیرد. به علاوه بخش‌هایی از مقاله نشان می‌دهد که FAP می‌تواند مواجهه و بازداری از پاسخ را هم در بر بگیرد؛ بنابر این یادگیری زنده در طول جلسه آنچنان که در FAP رخ داده و تقویت می‌شود می‌تواند یاری بخش درمان مبتلایان به OCD شده و مستحق توجه در پژوهش‌های درمانی است.